شرح و بررسی و تبیین و مقایسه زهدیات ابوالعتاهیه و ابونواس

عصر عباسی به طور کلی به دو دوره تقسیم می شود: دوره اول که به عصر طلایی نیز مشهور است و مقارن با قرن هشتم و نهم میلادی است اوج شکوفایی و ارتقا، علم و ادب و فرهنگ است چرا که خلفای عباسی به علم و ادب و هنربسیار توجه داشته و در مسیر پیشرفت و اعتلای آن بر یکدیگر پیشی می گرفتند. در این دوره با توجه به امتزاج و اختلاط فرهنگ ها و عناصر گوناگون و تاثیراتی که این عناصر بر جامعه عباسی داشتند. گرایش ها و جریان های متعددی ظهور یافتند گرایش زهد و پارسایی یکی از بارزترین آنهاست که با ورود به شعر و ادب هویت و جلوه خاصی به خود گرفت هر چند که مفاهیم زهدی قبل از این دوره نیز در عرصه شعر و ادب حضور داشت اما در عصر عباسی زهدیات به عنوان یک فن مستقل شعری توسط ابوالعتاهیه شناخته شد بدنبال آن شعرای دیگری نیز به سوی آن جلب شدند. ابوالعتاهیه و ابونواس دو تن از شاعران پر آوازه عصر اول عباسی به شمار می روند که اشعاری ناب در اغراض گوناگون سروده اند ابونواس را در ادبیات عرب با خمریات و طردیات اش می شناسند شاعری که بخش اعظمی از عمر خویش را به وصف شراب و مجالس آن پرداخته است و اما ابوالعتاهیه با زهدیاتش معروف است البته ابونواس در اواخر عمر به زهد روی آورد و در این باب اشعاری بسیار زیبا سرود که از عمق روح پشیمان و امیدوارش سرچشمه می گرفت. اشعار زهدی ابونواس سر شار از احساس و عاطفه است . ابوالعتاهیه نیز در زمینه زهد به عنوان پیشوای جریان زهد روزگار خویش شناخته می شود جریانی که در دوره عباسی به اوج شکوفایی خود رسیده بود البته این دو شاعر در انواع اغراض شعری طبع آزمایی کرده اند که از ارزش ادبی و هنری والایی برخوردار می باشد اما این بحث به بررسی و مقایسه اشعار زهدی آنها پرداخته و در صدد شرح و تبیین هر چه بیشتر آن می باشد .